Dit is een hoofdstukje uit boek 1, in 2015, of eerder, door mij geschreven. Niettemin leuk om te lezen!

Vandaag (het is donderdag) voel ik me eindelijk fit genoeg om naar Yoga te gaan! Dus vol  goede moed in mijn autootje naar Klein Zundert (wat rijdt zij toch fijn en wat ben ik er blij mee). Er staan bij de weg, waar de Loods is, een heleboel borden met wegomleidingen, maar ondanks deze waarschuwingen rijd ik door want ik heb gehoord dat  de Loods gewoon bereikbaar is….Maarrrr natuurlijk vandaag niet, de stoep ligt open, maar ik zie de auto van Liesbeth staan en ik parkeer de mijne erachter.

Vol goede moed pak ik mijn rollator uit de auto, dan vraagt een Yoga-collega of ze mij kan helpen: “nee hoor” zeg ik opgewekt, “het lukt wel”  en ik begin te lopen achter mijn rollator richting de Loods, jaja het lukt best  tot ik bij de echte hindernis kom na 20 meter, er zijn een heleboel stenen van de stoep weg en de stratenmakers zitten allemaal op zee.

Dan komt er een groepje van vijf Yoga-collega’s aan, Een yoga maatje herkent mij ineens uit het verhaal van Liesbeth “de heldin met stevige billen” , ik krijg een-ik-ben-trots-boost, zij  is resoluut en ziet mij worstelen, in plaats dat ik nou om hulp vraag, neemt zij het heft in handen en zegt dat ik op haar kan leunen, een kwartier later (we zijn halverwege het pad) komt Liesbeth ons tegemoet, het is drie maanden geleden dat we elkaar zagen en ik kan best zeggen dat ik haar erg heb gemist, zij aarzelt niet en ondersteunt mij ook.

Nu wil het geval dat ik niet schijn te steunen, dat vind ik op zich heel raar, ik zal mijn psycholoog eens vragen wat dit betekent! Ja, misschien komt het onbewust door mijn-ik-wil-niemand-lastigvallen-motto, of ik ben  lastig?

Wanneer ik dit soort dingen denk, ga ik later wel  naar de hemel, maar het zal langer duren dan de mensen die mij helpen,  volgens Liesbeth, dus zal ik gaan proberen dit soort gedachten niet meer te hebben en eenvoudig dankbaar te zijn voor de hulp die ik krijg. Overigens is dit voor mijn begrippen een nogal moeilijke zaak…waarom? Nou omdat ik soms moeite heb om hulp te vragen ondanks dat mensen om mij heen dit helemaal  niet erg vinden, vind ik het nog steeds een beetje raar omdat ik opgevoed ben met onder andere de uitspraak; “ niet zeuren, doorgaan en je kunt het best, help liever een ander” oei, dit klinkt keihard hè, maar toch voelt het soms helemaal niet hard, maar waarheid!

 We komen eindelijk aan in de Loods en ik kan  niet meer. Alles wordt voor me geregeld, mijn schoenen worden uitgetrokken en mijn matje worden klaargelegd, dus we kunnen beginnen.

Ondanks mijn totaal uitputtingsgevoel heb ik enorm genoten van de Yoga les en ik ben word er uiteindelijk altijd heel energiek van. En dat ik bepaalde houdingen (de staande vooral) niet goed kan meedoen is niet erg, ik heb heel goed geleerd om te visualiseren en ik heb een keer ergens gelezen dat visualisatie ook spierversterkend kan werken, dus ik visualiseer er lustig op los. Wanneer er in de les een ingewikkelde houding komt, die op de grond uitgevoerd wordt, en het lukt me om deze houding (ECHT) uit te voeren dan ben ik erg trots op mezelf en kan ik de grijns bijna niet van mijn gezicht krijgen. Dan sluiten we de les af met een meditatie-moment en ik geniet met volle teugen, het lijkt altijd net of een les maar een half uurtje duurt, maar feitelijk is het anderhalf uur. Emma gaat mijn auto halen, want ondanks mijn hervonden energie, lukt het teruglopen naar mijn auto niet meer en ik geef toe (dit is op zich ook erg knap van mij) Emma vindt dat mijn auto vanzelf en geweldig rijdt, leuk vind ik dat!

Nu, een dag later, zit ik gewassen en gestreken klaar om weer te vertrekken naar Yoga, maar het geval wil dat ik weer zo moe ben, het is maar goed dat Liesbeth en Emma mij vandaag niet te hoeven ondersteunen, want ik voel me twintig kilo zwaarder. Het gekke is dat ik me toch een beetje rottig voel en dat komt, denk ik, omdat het gisteren zo goed ging en dat ik nu in mijn hoofd nog steeds energiek ben. En dat ik ondanks de “wandeling” van gisteren, waardoor ik totaal uitgeput aankwam in de Loods, ging het toch weer beter na een Yoga-sessie en nu kan ik me er niet eens toe zetten om in de auto te gaan zitten! Dit is altijd een ik-word-met-mijn-neus-op-de-feiten-gedrukt-moment en dit vind ik één van de vele nadelige beperkingen van M.S. en kan ik zeer moeilijk accepteren! Ik wéét dat het niet anders is, maar het blijft een moeilijke kwestie.

Het wordt tijd dat wat ik tegen mezelf zeg “ ik doe dit niet expres” maar dat ik het nu ook ga geloven! Ahum, dit komt ook wel goed hoor, het heeft nog wat tijd nodig, misschien kan het nog wel lang duren, maar we hebben geduld, geloof ik… Tot die tijd en wellicht lang erna, blijf ik therapeutisch schrijven en genieten van alle positieve reacties die ik op mijn verhaaltjes krijg en van de inspiratie die ik door deze reacties krijg!

Geef een antwoord

Je email adres wordt niet gepubliceerd. Required fields are marked *

Post comment

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.