komkommerspread

Het is vrijdagmiddag als ik voor mijn periodieke afspraak met Jet bij haar binnenkom. Ze heeft een sleutel voor me klaargelegd. “Dan kun je altijd naar binnen als het moet”, zegt ze erbij. Ik voel dat het bijzonder is en neem de sleutel aan. “Hoe is het met je?” vraag ik Jet en ze knikt. “Wel goed”, antwoordt ze. Ze krabt met haar lange en prachtige gelnagels nonchalant aan haar neus.

Jet en ik lunchen altijd samen. Die lunch breng ik dan mee. Jet, die superslank is en er iedere dag uitziet alsof ze naar een modeshow gaat, let op haar gewicht. Omdat ze dat belangrijk vindt. Niet persé omdat het nu eenmaal cosmetisch mooier gevonden wordt als je wat slanker bent, maar vooral omdat het voor Jet belangrijk is dat mensen haar kunnen blijven verzorgen. Een betonblok haal je nu eenmaal moeilijker uit een rolstoel. Jet verwoordt het zelf anders. We lachen er samen vaak om, nu ik aanzienlijk ronder ben dan Jet. “Ik heb geen zin om uitgesmeerd in mijn rolstoel te zitten hoor”, zegt ze dan, waarna ik enigszins beschaamd met hangende schoudertjes de verantwoorde lunch voor ons bereid, om daarna de kleding (maat 34) die ze besteld heeft met haar te passen.

Jet heeft niet alleen een medische reden om slank te willen blijven, Jet heeft besloten om van dat wat resteert iets goeds te maken. Jet heeft een flink aantal beperkingen, maar wat ze wél kan, doet ze met verve. Ze is altijd goed gehumeurd en ziet er immer uit om door een ringetje te halen. En dat doet ze bewust. “Hij moet ook nog iets leuks hebben om naar te kijken hè?”, zegt ze, terwijl ze met glimmende ogen haar man aanwijst op de grote foto in de woonkamer. Hij verzorgt haar met liefde, ook al is hij soms veel te moe. En dus investeert ze in mooi schoeisel, kekke kleding, kanten ondergoed en prachtige sieraden; dat verzorgt nu eenmaal leuker dan een slonzige vrouw.

Jet komt zelden in een supermarkt. Ik vertel haar, dat ik ervan baal dat de gezonde producten zo duur zijn. In de supermarkt waar ik mijn boodschappen doe, is een zak appels drie keer zo duur als een verpakking grote koeken. Is een komkommer even duur als een plak chocola. Een grote bak ijs is goedkoper dan een pak yoghurt of een meloen. Een doos hamburgers is drie maal goedkoper dan een eenvoudige verpakking vers vlees en vijf keer goedkoper dan een portie vis. En dan hebben we het nog niet over de eieren, die inmiddels ook niet zo gezond meer blijken te zijn. We weten tenslotte toch ook maar half wat we naar naar binnen harken.

Ik heb voor mijn fanatiek sportende kinderen getracht verantwoord te koken. Bijna iedere dag vers, iedere dag iets anders. Brood, melk, fruit en groente geserveerd. Maar ik heb me altijd verbaasd over de kosten daarvan. Met vier kinderen is een trosje bananen of een meloen in één keer op en dan tikt het aan. Jet en ik wisselen van gedachten. De ziektekostenpremies rijzen de pan uit. De mogelijkheden voor adequate hulp aan huis bij Jet zijn desondanks beperkt. Wat houden we nu met elkaar in stand? Welke keuzes maken we daarin? Dat moet toch beter kunnen?

Basisscholen doen moeite voor een gezonder aanbod aan traktaties. Op het nieuws was te zien, dat een aantal basisscholen alleen nog water serveert. Dat lijkt me een goede ontwikkeling. Hebben diezelfde basisscholen ook het zeer beperkte aantal sport- en buitenspeeluren verviervoudigd? Of gaan we nu massaal hele dagen op onze stoel zitten met onze flesjes water? En wanneer gaat het vervolgonderwijs haar aanbod in kantines en automaten ook aanpassen? Vooralsnog is chocola uit het automaat op school bij de puber goedkoper dan een paar partjes bruinige appel.

Hoe meer je erover nadenkt, hoe krommer het lijkt te zijn (ik kondig hierbij met gepaste blijdschap de geboorte aan van een nieuwe groente: de bladgouden kromkrommer). Het zou toch zo moeten zijn, dat gezond eten voor iedereen haalbaar en aantrekkelijk is. Bewezen ongezonde voeding zou in prijs kunnen worden opgeschroefd, in de lijn van de sigaretten. Een soort ontmoedigingsbeleid. Je kunt het wel kopen, maar dan is het relatief erg duur. Het noopt tot afwegen.

Leuk, al die kookboeken vol gezonde (dieet-)recepten. Jet heeft er een heleboel. De gerechten zien er allemaal heerlijk uit! Net als de peperdure dieetproducten uit de natuurvoedingswinkels. Ik begrijp wel dat het voedingsmatig verantwoord is en bmi-technisch soms noodzakelijk, maar zonder subsidie is het niet te betalen voor een alleenstaande moeder met een groter gezin.

Als we nu allemaal eens iets voor een ander doen. Mensen zoals Jet zijn er zoveel. Waardevolle vriendschappen zijn dat. Als we allemaal deelnemen aan één mantelzorgnetwerk, sparen we daarmee heel veel geld voor de zorg uit. Wanneer we dat zouden kunnen besteden aan bijvoorbeeld het verlagen van prijzen voor gezond eten en deelname aan sportverenigingen, zijn we toch met elkaar een stuk positiever bezig. Dan zorgen we er met elkaar voor dat de maatschappij iets mooier wordt en wij uiteindelijk zelf als mens ook!

Want dat is het. Van het zorgen voor en luisteren naar elkaar word je een completer mens. Daar groei je van in de goede richting, namelijk in de diepte. Van dat wat het uiteindelijk praktisch en financieel oplevert, kunnen we aan onze buitenkanten schaven. Wanneer we gezonder en fitter zijn, staan we positiever in het leven en kunnen we veel meer aan. Dan voorkomen we bovendien, dat we straks massaal uitgesmeerd in onze stoelen achter de geraniums (of de kromkrommerplanten) belanden. Met dank aan Jet.

Waar wachten we nog op!

Geef een antwoord

Je email adres wordt niet gepubliceerd. Required fields are marked *

Post comment

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.